در دوران اشکانی، دژی در ۶ کیلومتری لاهیجان کنونی قرار داشت که به آن کهندژ می‌گفتند. در جریان حمله‌ی مغول، این دژ تخریب شد. قبل از اسلام، شهر از سه بخش کهندژ، شهرستان و بازار تشکیل می‌شد که در قرن ۷ با حمله‌ی اولجایتو ویران شد و بعد از ۲۰ سال، شهر را از نو بنا کردند. در زمان حکومت خاندان ناصروند، لاهیجان به همراه فومن، در غرب، شهر اصلی گیلان بود. قرن نهم هجری، دوران طلایی لاهیجان بود که در آن خاندان ناصروند سقوط کرده و خاندان کیا حکومت این خطه را به دست گرفت و تا قرن ۱۵ در مسند حکومت ماند. امروزه در این شهر می‌توانید مقابر سادات کیایی را ببینید که همگی نشان از تاریخ و گذشته‌‌ی لاهیجان دارد. با روی کار آمدن صفویان و انتخاب رشت به عنوان مرکز فرمانداری ایالت، همچنین جایگزین کردن راه قزوین به دریای خزر از رشت و سفیدرود، لاهیجان نسبت به قبل از رونق افتاد. در سال‌های ۱۱۳۶ و ۱۱۴۷ گیلان به اشغال روس‌ها درآمد و در لاهیجان ۲ پایگاه ساختند. در دوران جمهوری شورایی گیلان، باز هم لاهیجان زیر نفوذ روس‌ها قرار گرفت.
دوران طلایی لاهیجان از نیمه‌ی دوم قرن نوزده و اوایل قرن بیست آغاز شد. تجارت ابریشم و کشت چای باعث رونق اقتصاد شهر شد. همان‌طور هم که قبلا گفته شد، کشت چای در ایران برای اولین بار در لاهیجان انجام گرفت و اولین کارخانه‌ی چای در سال ۱۹۳۲ در این شهر شروع به کار کرد.