از دیگر تفرجگاه‌ها و مکان‌های گردشگری در شهرستان لاهیجان، «تله کابین احرار» است که از آن به «بام سبز» نیز یاد می‌شود. این جاذبه‌ی گردشگری در سال ۱۳۸۴ و با ۲ ایستگاه، ۵ دکل و ۳۳ کابین، احداث شد. «بام سبز» نام ایستگاه اول با ۱۲۳ متر و «تاج خروس» نام ایستگاه دوم با ۳۱۳ متر است که می‌توان چشم‌اندازهای زیبایی را از این منطقه تماشا کرد. غرفه‌های صنایع دستی و خوراکی و کافی شاپ در این دو ایستگاه قرار دارد و روزانه به طور میانگین ۱۰۰۰ نفر را با خود منتقل می‌کند.
یکی دیگر از جاذبه‌های گردشگری در شهرستان لاهیجان، «آرامگاه محمدمیرزا قاجار قوانلو»، فرزند بزرگ «اسدالله میرزا نایب‌السلطنه» از رجال تحصیلکرده و بلندرتبه‌ی مملکتی، در زمان قاجاریه است که به بنا بر وصیت وی، بر تپه‌های چای در لاهیجان ساخته شده و امروزه این منطقه به «موزه‌ی تاریخ چای» تبدیل شده است.
وی چای و وسایل کاشت آن را از هندوستان به ایران و لاهیجان آورد و به دلیل تلاش‌هایش در امر کاشت آن، به چایکار شهرت یافت. قبر «کاشف‌السطنه» در ابتدا از سنگ مرمر سیاه و بدون هیچ سقف و پوششی ساخته شد. تا اینکه در سال ۱۳۵۵ شمسی به سبک معماری غربی و به تلاش انجمن آثار ملی، آرامگاه وی به صورت اسکلتی از بتن مسلح، با نمایی از سنگ تیشه‌ای به رنگ طوسی و در زیربنایی بالغ بر ۵۱۲ مترمربع بنا شد. در سال ۱۳۷۱ شمسی در کنار آرامگاه پس از واگذاری به «سازمان میراث فرهنگی»، «موزه تاریخ چای ایران» ساخته شد.
یکی از جاذبه‌های گردشگری در شهرستان لاهیجان پدیده‌ای است طبیعی به نام «تالاب سوستان» که به تکه‌ای از بهشت می‌ماند و گردشگران به محض قرارگرفتن در نزدیکی این شاهکار خلقت، زبان تحسین به خالق زیبایی‌ها می‌گشایند. جالب است بدانید که این جاذبه‌ی دوست‌داشتنی در فصل زمستان و پاییز مملو از آب شیرین است و داخل و گرداگرد آن را درختانی باشکوه، گیاهان مردابی و نیزارها محصور کرده است. مکانی که به دلیل آب و هوای مناسب پوشش گیاهی مطلوب و آب شیرین، زیستگاه پرندگان و آبزیان مختلفی است. از ویژگی‌های این تالاب، مسیر دسترسی بسیار زیبا با چشم‌اندازهای خارق‌العاده است که به دلیل حضور منطقه‌ای سرسبز، مکان‌های بکر و دست‌نخورده و همچنین مسیر دسترسی آسان، به یکی از نقاط گردشگری شمال کشور تبدیل شده است.
در دوران اشکانی، دژی در ۶ کیلومتری لاهیجان کنونی قرار داشت که به آن کهندژ می‌گفتند. در جریان حمله‌ی مغول، این دژ تخریب شد. قبل از اسلام، شهر از سه بخش کهندژ، شهرستان و بازار تشکیل می‌شد که در قرن ۷ با حمله‌ی اولجایتو ویران شد و بعد از ۲۰ سال، شهر را از نو بنا کردند. در زمان حکومت خاندان ناصروند، لاهیجان به همراه فومن، در غرب، شهر اصلی گیلان بود. قرن نهم هجری، دوران طلایی لاهیجان بود که در آن خاندان ناصروند سقوط کرده و خاندان کیا حکومت این خطه را به دست گرفت و تا قرن ۱۵ در مسند حکومت ماند. امروزه در این شهر می‌توانید مقابر سادات کیایی را ببینید که همگی نشان از تاریخ و گذشته‌‌ی لاهیجان دارد. با روی کار آمدن صفویان و انتخاب رشت به عنوان مرکز فرمانداری ایالت، همچنین جایگزین کردن راه قزوین به دریای خزر از رشت و سفیدرود، لاهیجان نسبت به قبل از رونق افتاد. در سال‌های ۱۱۳۶ و ۱۱۴۷ گیلان به اشغال روس‌ها درآمد و در لاهیجان ۲ پایگاه ساختند. در دوران جمهوری شورایی گیلان، باز هم لاهیجان زیر نفوذ روس‌ها قرار گرفت.
دوران طلایی لاهیجان از نیمه‌ی دوم قرن نوزده و اوایل قرن بیست آغاز شد. تجارت ابریشم و کشت چای باعث رونق اقتصاد شهر شد. همان‌طور هم که قبلا گفته شد، کشت چای در ایران برای اولین بار در لاهیجان انجام گرفت و اولین کارخانه‌ی چای در سال ۱۹۳۲ در این شهر شروع به کار کرد.
لاهیجان در شرق سفیدرود و در ارتفاع ۴ متری قرار دارد. طبق آمار ارائه شده‌ی سال ۹۵، این شهر ۲۲۰ هزار نفر جمعیت دارد. لاهیجان در ۵۰ درجه و صفر دقیقه شرقی و در ۳۷ درجه و ۱۱ دقیقه شمالی عرض جغرافیایی قرار دارد و از شمال به دریای خزر، از شرق به لنگرود، از جنوب بهدیلمان، از جنوب غربی به سیاهکل و از غرب به آستانه اشرفیه می‌رسد. این شهر در ۵۰ درجه و صفر دقیقه شرقی و در ۳۷ درجه و ۱۱ دقیقه‌ی شمالی عرض جغرافیایی قرار دارد. لاهیجان جلگه‌ای بوده و از رسوبات ناشی از سفیدرود به جا مانده است. شرق و جنوب لاهیجان را کوه‌های البرز، مانند شیطان‌کوه، گمل و آهتا کوه اشاره کرد.